14 DSH Tajfun - Śpiewnik




	Lista piosenek: Gór mi mało \| Jak okiem sięgnąć \| Wędrujemy \| Chusty \| Takie sprawy \| Pustelnik \| Idę \| Majster Bieda \| Pod kątem ostrym \| * Już czarne chmury \| Wspomnienie \| Gołębie GÓR MI MAŁO** Słowa: Tom Borkowski Muzyka: Wojciech Szymański Wykonawca: "Dom o Zielonych Progach" Drogi Mistrzu, Mistrzu mojej drogi Mistrzu Jerzy i Mistrzu Wojciechu Przez was w górach schodziłem nogi Nie mogąc złapać oddechu Gór, co stoją nigdy nie dogonię Znikających punktów na mapie Jakie miejsce nazwę swym domem Jakim dotrę do niego szlakiem Gór mi mało i trzeba mi więcej Żeby przetrwać od zimy do zimy Ktoś mnie skazał na wieczną wędrówkę Po śladach, które sam zostawiłem Góry, góry i ciągle mi nie dość Skazanemu na gór dożywocie Świat na dobre mi zbieszczadział Szczyty wolnym mijają mnie krokiem Pańscy święci, święci bezpańscy Święty Jerzy, Mikołaju, Michale Starodawni gór świętych mieszkańcy Imię wasze pieśniami wychwalam Gór, co stoją nigdy nie dogonię Znikających punktów na mapie I chaty, by nazwać ją swym domem Do której żaden szlak by nie trafił Gór mi mało i trzeba mi więcej... do góry JAK OKIEM SIĘGNĄĆ sł.muz.: Tomek Jarmużewski Los łaskawie zwykł mnie wieść Drogą małych miejskich szczęść Lecz zostawiam czasem milion ważnych spraw Teraz ścieżka jak od lat Wiedzie mnie w cudowny świat Do przyjaciół, których z mapy dobrze znam Zabieram marzeń garść na drogę Myśl o wolności i pogodę Ducha, co wzrasta z każdym dniem. Bo tutaj w górach jest mój dom Śpią marzenia, gwiazdy lśnią Tu przestrzenią karmię serce Żyć, co krok pragnę więcej! Za mną już niejeden szczyt Choć wysoki, prostszy niż Czasem, z czasem stanąć twarzą w twarz W codzienności znaleźć sens I móc wrócić wiedząc, że Życiu trzeba gór nadawać kształt do góry WĘDRUJEMY Słowa: Magda Snarska Muzyka: Tomasz Borkowski Wykonawca: "Na Bani" Wędruję ścieżką od ciebie do ciebie Choć droga prowadzi tylko przez góry Przez świat zatopiony wierzchołkami w niebie Dwa światy znam - lecz ten mój to który? Góry rozpadły się w stos fotografii Poprzecinane wąwozami miasta Ale ty mój świat ułożyć potrafisz I świat znów zaczyna w góry się zrastać Góry to nasze spiętrzone marzenia W górach ludzie jak one rosną ku niebu Morze szczytów nas w żeglarzy przemienia Sterujących coraz dalej od brzegu. Góry to ludzie którzy je niosą w plecaku Ludzie są jak góry które noszą w sobie Gdzie oczy poniosą wędrujemy szlakiem A u celu i tak czeka drugi człowiek. Wędruję ścieżką od ciebie do ciebie Choć nie ma drogi poza górami Już poza tobą świata nie dostrzegam Zawieszony między dwoma światami Tęsknię za tobą na pustych szczytach Lecz mój wzrok nie sięga w doliny U świata krawędzi z chmur skłębionych czytam Świat na tobie się kończy na tobie zaczyna do góry CHUSTY Nie policzy nas wiatr, nie zatrzyma nas burza, w harcerskich mundurach idziemy przez świat. Słońce wstało zza chmur, nasze chusty maluje, a ptaki usiadły w zadumie. Gdyby powiązać chusty harcerskie w jeden ogromny sznur można by nimi opasać ziemię ponad szczytami gór. Gdyby rozłożyć chusty szeroko, tam, gdzie harcerski szlak to by zakwitła nad ziemią wiosna paletą wszystkich barw. Może także i ty pójdziesz z nami daleko z harcerską piosenką tak dobrze nam żyć. Chusty zmoczy nam deszcz, a osuszy je słońce, i będą naprawdę, naprawdę najdroższe. do góry TAKIE SPRAWY Ile już wody upłynęło, w harcerskiej życia strudze Ile się piasku przesypało w klepsydrze naszych złudzeń? Komu do życia więcej trzeba? Niż dobry gest i uśmiech twój? Ileż to dróg jeszcze przed nami by dojść do celu. Są takie prawa napisane, są prawdy, które każdy zna. Wiara, nadzieja na przetrwanie i chwila, która trwa. Jest w życiu cel i są marzenia. Jest ktoś, kto dobrze Ciebie zna, Jest dzień co zmusza do myślenia, i noc, co czasem łka. Jest tyle rzeczy do zrobienia, zbudować nasz braterski krąg, Garściami życie brać i śpiewać, kiedy już przyjdzie odejść stąd. do góry PUSTELNIK Deszczem smagany, wiatrem targany, Powłócząc z wolna ciężkimi nogami. Idzie pustelnik do swej świątyni, po drodze trudu ciernistej. W szarej opończy wiatrem podszytej, Przechodził góry i rzeki nie raz. Worek poezji dźwigał na plecach, kosturem się podpierał. Tak chciałby choć na chwilę siąść, po środku drogi odpocząć A potem kij tułaczy swój wziąć i dalej iść swoją drogą. Wędruje tak od wielu lat, Do swej świątyni wymarzonej. W dalekie kraje może chce znaleźć lata młodości minionej. Ociera dłonią zroszona czoło Chciałby odpocząć, lecz nie przystaje. Gdyby przystanął wtedy, by już pozostał tu na zawsze. do góry IDĘ Idę sobie drogą taką, jaką wolny sam obrałem Idę, śpiewam dumny z tego, że swej duszy nie sprzedałem. I może ktoś powie mi, że to tak jakoś głupio brzmi I może zarzucić też że, prowadzę nieznaną z nim grę. A ja sobie idę i wybija takt i czuję się wolny, wolny jak ptak I wiem, że mi więcej do szczęścia nie trzeba, prócz dachu nad głową i kromki chleba. I dzięki Ci Panie Boże na niebiosach, że mogę się położyć na złocistych kłosach. I dzięki Ci Panie Boże na niebiosach, że mogę się wytarzać w babich lata włosach. Dziękować Ci Panie nigdy nie przestanę za deszcz, za chmury, za wiersze śpiewane Za trzciny, za źdźbło trawy, za wszystko listowie, za to co w mym sercu i co w mojej głowie jest. do góry MAJSTER BIEDA Skąd przychodził, kto go znał Kto mu rękę podał kiedy Nad rowem siadał, wyjmował chleb Serem przekładał i dzielił się z psem Tyle wszystkiego, co sobą miał Majster Bieda Czapkę z głowy ściągał, gdy Wiatr gałęzie chylił drzewom Śmiał się do ognia i śpiewał do gwiazd Drogą bez końca co przed nim szła Znał jak pięć palców, jak szeląg zły Majster Bieda Nikt nie pytał skąd się wziął Gdy do ognia się przysiadał Wtulał się w krąg ciepła jak w kożuch Zmęczony drogą wędrowiec boży Zasypiał długo gapiąc się w noc Majster Bieda Aż nastąpił taki rok Smutny rok, tak widać trzeba Nie przyszedł Bieda zieloną wiosną Miejsce, gdzie siadał, zielskiem zarosło I choć niejeden wytężał wzrok Choć lato pustym gościńcem przeszło Rudymi liśćmi jesienną schedą Wiatrem niesiony popłynął w przeszłość Majster Bieda do góry POD KĄTEM OSTRYM Dom mój ostatnio ledwo stał na nogach Stół nawet przechylał się kiedy jadłem obiad Podłoga grzbiet prężyła, klepki aż trzeszczały Jakoś tak nie mogłem złapać równowagi. Przechylił się mrocznie mój dom na chwilę I mieszkałem kątem na równi pochyłej. Dobrze że wróciłaś kwiaty w wazonie, Znów oswojone Cicho piją wodę. do góry ******* Już czarne chmury się rozwiały jak dym ognisk, Nasze wysiłki się zradzały, by móc godnie żyć. Żeby po górach wędrować, beztrosko witać dzień, Harcerskiej służby dochować, bliźniemu pomóc chcieć. Dziś nie chodzi tylko o to, by losy Polski na swe barki brać Ona droższa niźli złoto, lecz nie możemy wciąż na baczność stać! Gdy Twoją chustę rozkołysze w tańcu halny wiatr, Gdy blask lilijki w oczach zalśni, będziesz szczęśliwy tak. W takiej chwili młode życie w harcerskiej pieśni tkwi, W iskrach ogniska i przygodzie, wspólnym spędzaniu dni. do góry WSPOMNIENIE Może nie siądziemy tu razem zanucić melodii tej. Los nam coś innego rozkaże, przekorny z natury swej. Więc wspomnij nasze spotkania - przecież zawsze lubiłeś je tak. Gdy harcerskim krętym szlakiem, szliśmy jak z bratem brat! Kiedyś, kiedy będziesz daleko, dorosły przemierzać świat. Myśli będą wracać jak ptaki, wspomnienia ciągnąć wśród nas. Dzisiaj gdy w harcerskim tym gronie, każdy zatrzymać chce czas. To pewność, pewność w nas pozostanie Braterstwo połączyło nas! do góry GOŁĘBIE Spoza zakrętu tej drogi wiodącej, w kierunku nieznanym, Choć można nią przemierzyć świat. Wyszedł starzec niosący gołębia ze skrzydłem złamanym I zbliża się - Idzie ku nam. A kto ma serce i rozum i kochać potrafi prawdziwie Niech wita go. Tak jak się wita sprawiedliwego, wielkiego monarchę, Gdyż on sprawiedliwie od lat włada krainą tą. Starzec niepewnie spogląda za siebie, czy aby nie wyjrzy, Kobieta zła – odwieczny wróg. Której śladami podąża tysiące, tysiące żołnierzy, Ogniska blask i ognia trzask. A dookoła niej krążą ludzie – jastrzębie, okrutni, źli. Których ktoś, kiedyś nauczył, jak zabijać gołębie. I jak łatwo żyć kosztem nas. do góry

GÓR MI MAŁO

CHUSTY

Ile już wody upłynęło, w harcerskiej życia strudze